''Ordinary People, 1980” („Zwyczajni ludzie”). Film psychologiczny o depresji i kryzysie psychicznym, z którym borykają się osoby doświadczające żałobę po stracie kogoś bliskiego oraz zmagające się z depresją i traumą. Psychologia.

Jest wiele ciekawych filmów o tematyce psychologicznej, które przedstawiają bohaterów zmagających się z różnymi kryzysami życiowymi, a w szczególności kryzysem psychicznym i wieloma problemami związanymi ze zdrowiem psychicznym, ale także zaburzeniami osobowości. Jednym z takowych filmów jest film 🎬 pt. ''Ordinary People, 1980” („Zwyczajni ludzie”). W różnych wpisach o tematyce związanej z psychologią będę czasami dzielił się z Wami różnymi filmami psychologicznymi, które nie tylko obejrzałem, ale również gorąco namawiam Was do ich obejrzenia, dlatego też chciałbym na początek podzielić się z Wami filmem, którego miałem przyjemność obejrzeć, który ma ważne przesłanie dla wielu osób, których mogą również zmagać się z podobnym kryzysem psychicznym, którego doświadczył główny bohater tego filmu. Film ten jest z roku 1980 w reżyserii Roberta Redforta, a głównymi bohaterami jest rodzina Jarret. Film przedstawia głównego bohatera – syna Conrada z rodziny Jarretów, który nie tylko zmagał się z depresją, ale również miał próby samobójcze i doświadczył traumę oraz żałobę po stracie swojego brata, który zginął w tragicznym wypadku na łodzi, ale również ciągle obwiniał siebie za śmierć swojego brata. Próbował poradzić sobie z uczuciem niesprawiedliwości.

Chłopak wrócił do domu po pobycie w oddziale zamkniętym. Tata – prawnik bardzo poświęca się swojej rodzinie. Często wspiera swoją rodzinę, a w szczególności swojego syna. Jednak zapomina całkowicie o sobie. Namawia swojego syna do pójścia do lekarza psychiatry. To kolejna postać tego filmu. Wiele scen tego filmu jest również w gabinecie lekarza psychiatry Dr. Tyrone'a C. Berger'a, który jest równocześnie psychoterapeutą. To do niego uczęszcza bohater tego serialu, który pomaga mu w poradzeniu sobie z wieloma emocjami, uczuciami oraz z traumą i kryzysem psychicznym, z którym zmagał się on.

Choć tata Conrada starał się go wspierać, to z kolei mama wywierała na syna presję, by uczęszczał na zawody pływackie, na które nie miał ochoty chodzić Conrad. Kiedy później z nich zrezygnował, mama była rozczarowana i wzbudzała w nim poczucie winy za to. Mama oczekiwała, aby pomimo takiej tragedii, jaka wydarzyła się na łodzi podczas żaglowania, gdzie zginął jej syn, w rodzinnym domu panowała „normalność”. Uważała, że lepiej, gdyby nikt nie zauważył, że bardzo cierpi przez stratę swojego kochanego syna, jeśli w będzie milczała i żyła tak, jak przed tym tragicznym wypadkiem, a w domu panowała „normalność”. Nie może znieść tego, że jej syn Conrad nie uczestniczy w tej „normalności”. Widać, jak Conrad próbował udawać, że wszystko jest ok, choć bardzo cierpiał i dręczyły go wyrzuty sumienia. Mama niezbyt okazuje mu tego wparcia emocjonalnego, a ponadto relacje pomiędzy nią a synem są dosyć trudne. Kiedy Conrad dowiedział się, że jej koleżanka ze szpitala, w którym przebywał Conrad, popełniła samobójstwo, główny bohater tego filmu jeszcze bardziej załamał się psychicznie na wieść o tym dramatycznym wydarzeniu. Co charakteryzuje głównego bohatera z innymi osobami, którymi również zmagali się z kryzysem psychicznym to, że Conrad uczęszczał na sesje terapeutyczne, co pomogło mu poradzić sobie z doświadczającymi problemami, z którymi się zmagał. Choć początki psychoterapii był trudne, nauczył się odczuwać różne emocje i uczucia oraz pozwolił odczuwać ból. Nauczył się, że nie warto robić czegoś, czego nie lubimy, jeśli ktoś narzuca nam presję, więc zrezygnował z zawodów pływackich. Wybuchał złością, kiedy ktoś przekraczał jego granice. Niestety, wiele osób z jego otoczenia nie za bardzo potrafiło zrozumieć tego, co czuje Conrad i z czym się zmaga, jednocześnie również doświadczył stygmatyzacji, przyklejając mu etykiety, które nawiązują do osób chorych psychicznie. Jedynie tata wspierał go tak, jak potrafił. 

Każdy bohater rodziny Jarretów ma swój sposób radzenia sobie z żałobą i emocjami związanymi z żałobą i kryzysem, którego doświadczyła. Koniec filmu jest bardzo poruszający, ale o tym już nie zdradzę Państwu tajemnicy. Film ten oceniam 10/10 z uwagi na ważne przesłanie, a mianowicie że warto akceptować swoje uczucia i emocje, warto szukać pomocy u specjalisty, aby poradzić sobie z kryzysem psychicznym i wieloma trudnościami życiowymi, jak szkodliwe są etykiety przyklejane osobom zmagającym się z różnymi problemami związanymi ze zdrowiem psychicznym (stygmatyzacja), a także jak ważne jest to, aby osoby doświadczające różne kryzysy otrzymywały pomoc i wsparcie ze strony osób najbliższych.